Uluslararası işe alım ve danışmanlık şirketi Michael Page, çalışanların işten ayrılma sebeplerini tahlil etmek maksadıyla geçtiğimiz Nisan – Temmuz ayları ortasında bir anket düzenledi. Avrupa genelinde şirketin web sitesinden iş müracaatında bulunan 5 bin 453 kişinin iştiraki ile gerçekleşen çalışmada istifa pişmanlığının nedenleri ve çalışanın ayrıldığı şirkete geri dönme mümkünlüğü da araştırıldı.
Michael Page Türkiye Genel Müdürü Fatih Cömert, “Rekabetçi bir işe alım pazarında şirketler, şirketle arası iyi şekilde ayrılan ve fırsat oluşması halinde geri dönmeyi isteyebilecek yetenekli çalışanları “unutmayı” göze alamazlar. Bu nedenle birçok patron, ayrılanlarla irtibatta kalabilmeleri ve şartlar uygun olursa onları yine işe alabilmelerini sağlayan dönüş programları sunmaktadır” diyor.
En yaygın istifa nedeni, daha fazla sorumluluk ve meslek isteği
Ankete katılan her 10 bireyden en az yedisi, en az bir sefer kendi istekleriyle bir durumdan ayrıldığını belirtti. Ayrılma kararını etkileyen faktörlerle ilgili olarak; iştirakçilerin yüzde 41’i daha fazla sorumluluk almak ve kariyer gelişimlerini hızlandırmak istediklerini söyledi. yüzde 31’i ise yalnızca yeni bir unvan, yeni bir meslek yahut farklı bir bölüm üzere değişiklikler yapmaya çalışıyordu. Yaklaşık yüzde 20’si ise, maaş ve yan hakların güzelleştirilmesi isteği, mevcut şirketlerinin kıymetlerini paylaşmadıkları hissi ve şahsî nedenler yer alıyor. İş yerinde daha fazla sorumluluk alma isteği erkeklerde yüzde 46 iken bayanlarda bu oran daha düşük (yüzde 37). Öbür taraftan bayanların yüzde 25’i mesken taşınma, ailevi mevzular üzere şahsî nedenlerle ayrılma kararı alırken bu oran erkeklerde yüzde 17 olarak gözleniyor.
Yeni iş bulmadan istifa edenlerin oranı yüksek
Ankete katılanların yüzde 43’ü , mesleklerinde en az bir defa, başlayabilecekleri yeni bir iş olmadan işlerinden istifa ettiklerini belirtti.
Gençler istifa ettiğinde eski iş arkadaşlarını daha fazla özlüyor
Büyük bir kısmı, ayrılmanın kendi seçimleri olduğu göz önüne alındığında, kararlarından pişmanlık duyuyor. İştirakçilerin beşte birinden fazlası (yüzde 22), bir işten ayrıldıktan sonra pişman olduğunu söyledi. Bu bireylerden; yüzde 47’si yeni şirketlerinin bekledikleri veya umdukları gibi çıkmadığını belirtirken, yüzde 19’u eski çalışma arkadaşlarını özlediğini belirtiyor
“Ayrılmaktan pişmanlık duyan” şahıslar yaşlarına nazaran bakıldığında, en çok genç iştirakçilerin eski çalışma arkadaşlarını özlediği görülüyor. 49 yaş üzeri iştirakçilerin yüzde 51’i, pişmanlıklarının esas nedeni olarak yeni patronlarının beklentileri karşılayamamasını gösteriyor.
Dönmek ya da dönmemek
Katılımcıların yüzde 70’i, eski patronlarından birinde işe başladıklarını yahut bu türlü bir fırsat çıkarsa başlamayı düşünebileceklerini belirtti.
Bu ise, işgücündeki boşlukları doldurmakta zorlanan şirketler için büyük potansiyel taşıyan bir yetenek havuzudur. Lakin şirketler, dönüş programlarını tanıtmak ve eski çalışanları şirkete geri dönmeye teşvik etmek konusunda kâfi çabayı göstermiyor. Ankete katılan her 10 bireyden neredeyse sekizi (yüzde 78) bu programlardan haberleri dahi olmadığını belirtti.
Şirketler, kurumsal kültürlerini daima olarak gözden geçirmeli ve geliştirmeli, zira iştirakçilerin yüzde 78’i bunun bir çalışanın geri dönmeye karar vermesinde kritik bir faktör olduğunu düşünüyor.
Ankete katılanların yalnızca küçük bir kısmı eski bir işverenle tekrar çalışmanın hata olduğunu düşünüyor. Katılımcıların yarısından fazlası (yüzde 54) adayların asla geri dönmemesi gerektiği ifadesine katılmazken, yüzde 36’sı ise tarafsız kaldı. Ayrıyeten, yarısından biraz fazlası (yüzde 52) geri dönmenin hem şirketler hem de eski çalışanları için çıkarlı bir tahlil olduğunu düşünüyor.
Cömert; “Bu veriler, dönüş programlarını işe alım stratejilerinin bir parçası haline getirmeyi düşünen şirketler için umut verici. İşverenler, dönüş programları oluşturup bunları sosyal medya ve diğer kanallar aracılığıyla mümkün olduğunca görünür kılarak yetenek havuzlarını hem tanıdık hem de yeni yüzler içerecek şekilde genişletebilirler” diyor.
